TOCNL sprak met Wouter, één van onze leden, die we deze zomer tegen het lijf liepen in Berlijn. Wouter vertelde dat hij met zijn Tesla in Minsk aan zijn kantoor vertrokken was en nu op weg was naar Nederland. Daar wilden wij graag wat meer over weten want Minsk ligt niet bij de deur.
Wouter is een ondernemer en heeft een bedrijf dat e-bikes laat maken in China en deze verkoopt in Oost-Europa, onder meer in Oekraïne, Wit-Rusland, Rusland, Kirgizstan en Kazachstan. Ze zijn vooral gespecialiseerd in de kleine opvouwbare e-bikes voor pendelaars, kampeerders of booteigenaars. In deze landen in Oost-Europa staan ze nog lang niet zover met de opkomst van e-bikes als in West-Europa, dus er is daar nog wel wat onontgonnen markt. Het vraagt wel nog veel bewustwording en investeringen in infrastructuur.
Eén van de vestigingen van zijn bedrijf ligt in Minsk, en toen we hem in Berlijn tegenkwamen was hij terug op weg naar Nederland met zijn Tesla. Omwille van een incident waarbij Loekasjenko, de president van Wit-Rusland, eerder dit jaar een vliegtuig verplicht liet landen om een journalist van boord te halen en te arresteren, waren er geen vluchten meer naar Minsk. Wouter zag daarom geen andere manier dan met zijn Tesla naar Minsk te gaan.
En dat bleek een heel avontuur te zijn want zoals je op onderstaande kaart kan zien, reikt het Supercharger netwerk maar tot in Polen, meer bepaald Warschau.
De rit van Nederland tot in Berlijn was totaal geen probleem en er lagen gelukkig ook nog wel wat Superchargers verderop, maar het ging toch minder vlot. Zo was er de Supercharger in Poznan, Polen, die zich eigenlijk binnen een ommuurde enclave in het centrum van de stad bevindt. Er was heel wat zoekwerk nodig om daar zowel binnen als buiten te raken. Het is Wouter uiteindelijk na wat tijdverlies gelukt en hij kon zijn rit verderzetten naar de Supercharger van Lodz. Bij aankomst in Lodz kon hij de Supercharger wel zien, maar deze stond achter het afgesloten hek van het hotel dat ook gesloten was. Dat was heel vervelend want hij raakte ook niet tot bij de volgende Supercharger in Warschau. Wouter moest dus op zoek naar een lokale, trage lader die hij redelijk snel gevonden had en ook werkte. Hij kon een dutje doen tijdens het opladen, maar een heel leuk gevoel had hij er niet bij want het was heel wat onnodig tijdverlies.
Toen Wouter voldoende lading had om tot aan de Supercharger in Warschau te raken, ging hij weer op weg in de hoop veel sneller te kunnen laden in Warschau. Maar dat bleek ijdele hoop, het hotel dat de Supercharger uitbaat, bleek ook gesloten. De Supercharger stond onderaan in de garage en daar kon hij dus ook niet raken. Het was toch allemaal niet zo evident als in West-Europa. Hij kon weer op zoek naar een lokale, werkende lader om zijn Tesla bij te laden en een dutje te doen. De volgende geplande stop was in Bialystok, net voor de grensovergang naar Wit-Rusland. Wouter wist bij een winkelcentrum een 22kW laadpaal staan. Het was weer tijd voor een dutje…
De grensovergang van Polen naar Wit-Rusland is er eentje waar grondig wordt gecontroleerd. Hij had het (on)geluk dat er net voor hem een dame was die de grens over wilde met heel wat huisraad. De douaniers hadden er niets beter op gevonden dan alle elektrische apparaten aan een grondige controle te onderwerpen. Dat nam natuurlijk de nodige tijd in beslag en Wouter kon opnieuw wachten, het begon wat synoniem te worden voor deze trip…
Eens voorbij de grensovergang en in Wit-Rusland was het wat beter gesteld met de laadmogelijkheden. Bij de Belarusneft-tankstations waren er laadpalen van Malanka te vinden en voor een euro kon Wouter zijn Tesla weer opladen. Het waren ook zeer propere locaties en hij trok zelfs de aandacht van twee heren van de overheid die moesten controleren of iedereen zijn tol wel had betaald. Dat was allemaal in orde en ze waren ook heel erg geïnteresseerd in de Tesla Model S. Wouter heeft ze met wat plezier wat uitleg gegeven en de Model S uitgebreid getoond, want hij moest toch wachten tot hij voldoende kilometers had om verder te rijden.
Nadien volgde het laatste stuk tot in Minsk waar er wel wat laadmogelijkheden zijn op straat, maar die worden zonder enige schroom ge’ICE’d zodat hij daar ook niet op hoefde te rekenen. Gelukkig had hij een hotel waar hij zijn Tesla ’s nachts kon opladen terwijl hij in een echt bed kon slapen.
De hele trip, in totaal 1700 km, heeft maar liefst 27 uur geduurd en was een ware uitputtingsslag. De terugrit naar Nederland verliep een klein beetje sneller, maar hij bleef enorm veel tijd verliezen tijdens het laden. Het gebrek aan snelladers waar je op kan rekenen (zoals dat in West-Europa zeker wel het geval is) is een echt struikelblok en doet terugdenken aan 2013/2014 toen er slechts enkele Supercharger locaties waren in Europa. Het was echt heel omslachtig en eigenlijk niet te doen als je voor zakelijk doeleinden in die regio moet zijn. Wouter heeft dan ook een drastisch besluit genomen en recent zijn Tesla Model S ingeruild voor een BMW 5. Het was niet met volle overtuiging, maar op professioneel vlak kon hij niet anders. Nu rijdt hij van Nederland naar Minsk in 16,5 uur, meer dan 10 uur sneller dan met zijn Tesla, hoofdzakelijk omdat de laadinfrastructuur daar nog in zijn kinderschoenen staat, eigenlijk net zoals de markt van de e-bikes.
Wouter benadrukt wel dat Wit-Rusland een zeer mooi land is waar het veilig is en er ook weinig corruptie is. Als je bijvoorbeeld aan een grensovergang wat geld in je paspoort zou stoppen omdat er iets niet in orde is met je paspoort, arresteren ze je onmiddellijk en vlieg je de gevangenis is. De Wit-Russen zelf zijn ook vriendelijk en behulpzaam en zeker ook nieuwsgierig als het gaat om elektrische auto’s. Het is dus zeker een bestemming die je kan aandoen als toerist met een elektrische auto, maar waarbij je rekening moet houden dat het wel wat behelpen is. Intussen rijdt Wouter nu vlot heen en weer naar Minsk met zijn BMW voor zakelijke doeleinden, maar als hij thuis is geniet hij nog steeds van elektrisch rijden in de Model 3 van zijn vrouw.
